Oordelen over de seks van andere vrouwen
Over seksster Bonnie Blue en niet moeilijk doen over (penetratie)seks.
Het is eindeloos intrigerend om door de Instagram van Bonnie Blue te scrollen. Bonnie Blue, voor wie het nog niet weet, is een ‘pornografische actrice’. Op sommige beachparties weet iedereen gelukkig wel wie Bonnie is. Ze lijkt nooit moe, of niet in voor sociaal contact (lees: zoenen, flirten, onder een touw door limbodansen). Bonnie Blue is vooral bekend geworden door OnlyFans; een online platform waarop (vooral) vrouwen content (foto’s, video’s, tekst) direct aanbieden aan hun ‘fans’; betalende leden. Het geld, en de macht, gaat direct naar de sekswerker of pornografische actrice. Er zit niemand meer tussen.
Net als Substack, dus eigenlijk.
Begin dit jaar was Bonnie Blue in het nieuws. Ze had namelijk een record verlegd: in 12 uur had ze seks gehad met meer dan duizend mannen (1.057 om precies te zijn). Het vorige record stond op 101 mannen in 24 uur. Naast dat ik geen idee had dat hier wedstrijdjes in werden gehouden, is het ook niet bepaald de seks of de seksualiteit waar ik normaliter voor pleit (hoe ziet die seks er überhaupt uit? 12 uur = 720 minuten: 1.057 = 0,6811 secondes per persoon (!)(?)). Toen ik er voor het eerst over las, kneep mijn vagina zich meteen automatisch dicht. Wat vreselijk! dacht ik. Al die vieze pikken. Het patriarchaat pur sang: vrouwen ook nog eens laten dénken dat ze dit willen. Want daar leek het op: dat Bonnie dit echt zelf wilde.
Maar de column ‘Radicale eerlijkheid’ van Marian Donner in De Groene Amsterdammer over dit onderwerp bracht me aan het twijfelen over mijn eigen, eerste oordeel. Lees de column (en het werk) van Donner vooral zelf, voor nu is het belangrijkst dat Donner een speciale ingang heeft wat haar een eigen blik op het onderwerp geeft. Ze werkte namelijk zo’n tien jaar lang als receptioniste/telefoniste bij een escortbedrijf. Ze spendeerde dus veel tijd met sekswerkers, en hield daar ook enkele vrienden aan over. Ook Donner voelde eerst wantrouwen toen ze over het 1000-mannenrecord las (is dit écht wat die vrouwen zelf willen?), maar vraagt de lezer (en zichzelf) toch hun oordeel uit te stellen. Dat komt door wat een vriendin haar onlangs vertelde, een vriendin die tegenwoordig fulltime werkt als zelfstandig escort. Die verdient veel meer sinds ze niet meer voor een bureau werkt, en voelt ook veel minder taboe en schaamte rondom haar werk dan 10 jaar geleden.
Wat was er dan veranderd, vroeg Donner aan haar vriendin. OnlyFans! Mede door vrouwen als Bonnie Blue op OnlyFans zijn de werkomstandigheden verbeterd, vertelt die vriendin haar, het taboe rondom sekswerk aanzienlijk verkleind, en het plezier vergroot. Donner: ‘OnlyFans heeft sekswerk genormaliseerd. En misschien heeft het zelfs vrouwelijke seksualiteit, in al haar verscheidenheid, genormaliseerd.’
Female Chauvinist Pigs
Oké, toegegeven, het lukte me niet meteen om mijn oordeel uit te stellen. Ik probeerde het wel, maar ik zag nog steeds een vrouw die doet wat vrouwen altijd al hebben moeten doen in patriarchale samenlevingen: sexy zijn. Niet moeilijk doen over (penetratie)seks. Pornografie verwarren met erotiek. Niet voelen.
Het wereldrecord was namelijk niet dat een vrouw heel vaak klaarkwam. Of duizend keer gebeft werd.
Het deed me denken aan het boek Female Chauvinist Pigs, de opkomst van de bimbocultuur van Ariel Levy, uit 2005 alweer. Daarin schrijft Levy over ‘de nieuwe vrouw met ‘macht’ die de ‘Playboy-bunny’ als talisman draagt, aan vluchtige seks doet alsof het sport is en de ‘bimbocultuur’ omarmt wanneer ze maar kan’. Dit líj́kt misschien bevrijdende rebellie, analyseert Levy, maar het ís conformisme. Het toont alleen maar hoever de vrouw nog heeft te gaan in de weg van bevrijding.
Ik lees het dedain in de taal van (hoogopgeleide) Levy nu beter dan toen ik haar boek voor het eerst instemmend las, en zie ook het elitaire gehalte van het oordelen over de seks van andere (zeer seksueel actieve) vrouwen.
De reden waarom de meeste mensen zo anti sekswerk zijn, schrijft Virginie Despentes in King Kong Theorie, is omdat ze er eigenlijk bang voor zijn. Die open en zichtbare handel in seks kan namelijk een ándere handel totaal overbodig maken: het huwelijk. De heteronormatieve relatie.
Misschien geldt dit principe ergens ook wel voor de zeer seksueel actieve vrouw. Dat ze toch een soort bedreiging is. En dat daarom oordelen zo verleidelijk is.
Niet feministisch, wel aantrekkelijk?
Maar, als ik mijn oordeel wél uitstel, al scrollend door haar video-content, roept het ook iets anders in mijn lichaam op dan slechts walging, verdriet en medelijden. Ik weet alleen niet zo goed hoe ik dat gevoel moet noemen, opwinding of geilheid is het niet, maar het feit dat er geen enkel drama om seks heen zit, maakt het ergens ook… aantrekkelijk?
Feministisch zou ik het niet noemen wat hier gebeurt, al is de claim natuurlijk dat zíj́ – de vrouw – de macht heeft. Dat geloof ik niet, het is hoogstens méér macht dan drie of tien jaar geleden. Het blijft macht bínnen een systeem dat ongelijkwaardig is, waarin seks anders is voor vrouwen en mannen, en het feit dat Blue macht kan pakken door met zoveel mogelijk mannen seks te hebben, lijkt me daarvoor al bewijs genoeg.
Wat het dan wel is? Ik stel mijn oordeel toch nog even uit.